Verslag Pingu Cup 2023
Hoe de pingucup is begonnen weet ik niet, misschien wel als een winterspel om de tijd te doden vooraleer het seizoen terug begint. Er wordt maar 1 taak gevlogen van de F3K discipline, namelijk de all-up last down. Dit wil zeggen dat iedereen binnen eenzelfde groep samen start (3” window) en iedereen tracht 3’ te vliegen (einde ronde). Als er iemand niet in slaagt, valt deze af. De resterende piloten landen dan en starten opnieuw om de volgende afvaller te bepalen.
Er worden gewoon punten toegekend volgens de volgorde van afvallen. Die het langste overleeft in een ronde krijgt 10 punten, de voorlaatste 9, dan 8 en zo verder…
Op het einde van de dag worden alle punten van de verschillende rondes samengeteld en de piloot met de hoogste scoren wordt de winnaar van de Cup en krijgt de trofee voor 1 jaar.
Slaag je erin de cup 3 keer te winnen in 5 achtereenvolgende edities dan word je een echte Mr. (of Ms.) Pingu. Je mag de wisseltrofee houden en ontvangt daarbij “eeuwige roem” binnen de community.
Bijgevolg is er ook veel interesse van andere deelnemers, die na de winter zich terug willen voorbereiden op het nieuwe seizoen maar ook stellen we interesse vast bij nieuwelingen die eens voorzichtig willen proeven van de discipline.
Editie 2023
Ondertussen was het al weer 4 jaar geleden dat er een cup was. De laatste keer was 2019.
De editie van 2020 moest worden afgelast wegens het zeer slechte weer en 2021 en 2022 konden niet doorgaan wegens “jeweetwel” en het was niet Voldemort van Harry Potter.
Aanvankelijk was er niet veel animo om terug een cup te organiseren. Corona had in het algemeen behoorlijk zijn sporen nagelaten. Minder clubleden (een fenomeen dat in veel sporten vast te stellen viel), vrijwilligers die hun vrije tijd willen offeren voor de organisatie, weinig instroom van jong bloed en de anciens die er niet jonger op worden en klagen van rugproblemen. Uiteindelijk werd de moed samengeraapt en we gingen ervoor en laten sterven konden we nadien nog laten gebeuren als het echt niets werd.
Er werden 15 deelnemers gesprokkeld, 2 Nederlanders en 13 Vlamingen. De band met Wallonië lijken we verloren te hebben (zoals ook gezien wordt in het Belgisch Kampioenschap) maar ook andere vaste waarden ontbraken uit Nederland (Loet, Monique, Its, Vincent, Bastiaan en Jaap) en Duitsland (Domi)
Met onze 15 deelnemers maakten we een wedstrijd programma aangevuld met een wedstrijdleider en nog 2 helpers => we moesten alleen hopen op redelijk weer.
En jawel, het weer zat goed: droog en redelijk warm voor de tijd van het jaar 8-9°C (voor Pingu mocht het natuurlijk vriezen 😉) weinig wind met een juiste windrichting waardoor de no-fly zones niet echt stoorden.
Catering was voorzien, mijn vrouwke had 10 liter soep gemaakt (pompoen-, tomaten- en prei-pastinaak-soep) en daarbij nog 5 grote broden van de lokale bakker, we gingen niets te kort komen. Wil het natuurlijk lukken dat ik pas jarig was, dus nog een berg wafels er bovenop als tussendoortje.
Op het einde van de dag was alle soep en de 72 wafels op. volgens mij heeft niemand honger gelden.
De planning van de dag was:
8h00 Start vrij vliegen (oefenvluchten) voor wie wil
9h00 Opbouwen terrein (gekende regel, veel handen maken weinig werk)
9h45 Briefing
10h00 Start Pingu-Cup
12h30 Gezamenlijk eten
13h30 Start tweede deel
16h00 Laatste ronde wordt gestart
16h30 Inpakken en tent afbreken
17h00 Prijsuitreiking en nababbelen,…
Toen ik even voor 9h00 aankwam waren al verschillende piloten aan het vliegen, dus het zat goed en vooral dat er al menig keer meer dan 3 minuten gevlogen werd. Het beloofde dus een gemakkelijke dag te worden.
Het opbouwen van het terrein ging vlot, gezien de dag ervoor al een tent was opgebouwd. Bedankt hiervoor trouwens.
De briefing had echter al wat vetraging. Iedereen moest zijne zeg kunnen doen, we hadden mekaar al lang niet meer gezien. De nieuwste bouwsels moesten geschouwd worden, vleugels met knikken, 4 kleppen in een vleugel en er was zelfs een echte pinokkio (super slank en variabel neus). Ik ben benieuwd naar de naam voor dit nieuwe toestel, wordt het Pinokkio, FX next Gen of toch Penetrator?
In de briefing werd er van ieder nog wat extra medewerking gevraagd omdat er 2 helpers niet konden komen, ze hadden de week ervoor positief getest voor Corona. 1 piloot had afgezegd wegens griep en een tweede piloot had wat vertraging (jaja, een bakker moet zondagochtend eerst nog werken).
Om 10h15 startte de wedstrijd en het liep vlot gezien er heel wat Ex-deelnemers waren die het klappen van de zweep kenden.
De lucht was dan toch niet zo makkelijk als dat ’s morgens gesuggereerd werd en er moest hard gevochten worden.
In het heetst van de strijd ging het dan in de tweede ronde ook mis. Door een foutieve inschatting van de afstand van het toestel tot een bomenrij, raakte een toestel verstikt in het topje van een machtige eik. Dus daar hing het toestel op ca. 25m hoogte. Een opdoffer voor Edwin, een Nederlandse gastpiloot die zijn toestel daar onbereikbaar zag hangen.
Maar moed nog niet opgeven, we hebben ondertussen als club een redelijk “relatie” opgebouwd met een professionele boomverzorger en -klimmer en hij moest maar eens thuis zijn op zondag. Inderdaad hij was beschikbaar in de namiddag en zou ons komen depanneren. Omstreeks 15h00 werd het toestel geborgen en wel zonder enige schade. Knap👍
Naargelang de ronden vorderden werd snel duidelijk welke leeuwen aan het vechten waren voor de trofee maar ook welke piloten altijd als eerste het strijdtoneel moesten verlaten.
De regels werden dan ook aangepast en de afvallers mochten mee blijven vliegen in de rondes, zonder dat ze echter hun scores konden verbeteren. Er werd echter op iedereen beroep gedaan om dit mogelijk te maken, gezien de wedstrijdleider alleen niet meer kon opvolgen wie nog in competitie was. Ook de piloten die nog in de competitie zaten, kregen het hierdoor lastig, want normaal zijn er steeds minder toestellen in de lucht waartegen ze moeten vechten en is het makkelijker in te schatten hoeveel risico je moet nemen om te overleven. Nu bleven er dus veel meer toestellen in de lucht.
De rest van de dag verliep verder zeer vlot en zonder kleerscheuren, in totaal konden er 7 rondes worden afgewerkt en werd er gestreden voor de hoogste eer. Gaat de trofee terug naar Nederland of is hij dit jaar voor België?
En jawel Guy Hufkens haalde de hoogste eer voor België en werd eerste met 1 puntje voorsprong op een gedeelde 2e plaats die voor Kristof Verschoren en Edwin Rooseman waren.
Ik denk dat ik mag zeggen dat het een geweldige dag was: vrienden terug gezien, goed weer, sterke competitie en geen brokken gemaakt. Ik denk dat het wel duidelijk is, dat we volgend jaar een volgende editie zullen organiseren.
Rudi Marien